Foto's van midden IRAN
Elke vrouw, ook elke vrouwelijke toerist, die in Tehran uit het vliegtuig stapt, wordt verondersteld een hoofddoek te dragen. Afgaand op het beeld in de media hier, dacht ik dan ook, een stugge, autoritaire maatschappij in te stappen. Maar er heerste een bijzonder ontspannen sfeer.
Het beeld van de kinderen die “schuifaf” spelen op de marmeren helling voor rolstoelgebruikers in het Heiligdom met het Schrijn van Imam Khomeini – dan nog tijdens het vrijdagsgebed – is veelzeggend. En dat ik er bovendien volop en onbezorgd mocht fotograferen.
Met een kort toeristisch bezoek kom je natuurlijk weinig te weten over de echte politieke situatie. Openlijke politieke gesprekken zijn we voorzichtig uit de weg gegaan. Enkel de laatste dag – op het kerkhof van de Martelaren in Tehran, op een herdenkingsbijeenkomst van een grootfamilie – spraken we uitgebreid over het regime. Duidelijk was, dat er zelfs binnen de familie, grote verdeeldheid was.
Eenmaal waren we getuige van het optreden van een paramilitaire patrouille, aan de ingang van de Zoroaster-tempel in Yazd. In paniek werd hen de toegang ontzegd. Dat was mogelijk omdat het juist sluitingstijd was. Ik maakte nadien een portret van de groep. Zijn dit Basij (Revolutionaire Wachten)? Zijzelf spraken geen Engels en verstonden mij niet. Toevallige passanten ontweken – in hun bijzijn – lacherig gegeneerd, mijn vraag.
Een tweede verrassing was de ongelofelijke vriendelijkheid, behulpzaamheid en gastvrijheid van de bevolking. Het land is ook veel moderner dan verwacht. De interesse voor onze westerse levenswijze is groot, vooral bij de – toch overwegend zwartgesluierde – jonge vrouwen.
De pracht van de oude moskeeën was geen verrassing, maar overtrof ver mijn verwachtingen, zowel in hun architectuur als ornamentiek.
De Sjiïtische islam, die er overheerst, kent het verbod op afbeeldingen niet. Dat heeft het in ere houden van de schitterende Perzische schilder- en tapijtkunst mogelijk gemaakt.
De grote verrassing was de aanwezigheid en de schoonheid van de oude leemarchitectuur. Vroeger moet er overwegend in leem gebouwd zijn, voor prestigieuze gebouwen, in combinatie met gebakken stenen en tegels.
De omvang van de constructies en het stijlraffinement is verbluffend.
In Persepolis kan je niet anders dan onder de indruk komen van de antieke Perzische cultuur. De bevolking van Iran – ook doorheen zijn islamitische geschiedenis, en nu in de islamrepubliek – is daar, naar mijn gevoel, nog altijd rijkelijk erfgenaam van.
Alexander “de Grote” vond het nodig Persepolis te verwoesten. Hopelijk doen de "haviken" van de USA of Israël niet nog "beter"..! "Leve het imperialisme van Coca-Cola"- dan maar - minder verwoestend en het leste goed onze dorst, in zo'n woestijnland als Iran, met zijn superdroge lucht.
Voor de "links" naar de albums, klik : terug
